Thursday, November 17, 2011

το ψυγείο μισογεμάτο...

Βγαίνω από το μετρό με κατεύθυνση το κτίριο που δουλεύω. Μέχρι να φτάσω έχω ήδη γίνει ράκος. Τελικά ο μόνος λόγος που παίρνω το αυτοκίνητο τις μέρες που κυκλοφορώ είναι για να αποφύγω τις πρωϊνές συναντήσεις του πεζοδρομίου. Το μεσημέρι είναι πιό εύκολο, το πρωί όμως διαλύομαι, μάλλον επειδή είναι ακόμα πολύ ζεστές μέσα μου οι εικόνες των γιών μου στο κρεβάτι τους. Σκεπασμένοι με τα παπλώματά τους. Με το καλοριφέρ αναμμένο. Το ψυγείο μισογεμάτο. Ψωμί στην ψωμιέρα.

14 comments:

vinumbonum said...

.....και οχι μισοαδειο.

Ετσι,ετσι Μαμ.

Giorgia_is_coming_to_town said...

Το σπίτι γεμάτο από αγάπη. Δεν είναι λίγο, πίστεψέ με. Αυτά τα πρωϊνά που μας κάνουν ράκη, είναι αποτέλεσμα μιας ψιλοκατάθλιψης που όλοι κατά καιρούς περνάμε. Μην σε πάρει από κάτω, όσο δύσκολο κι αν είναι. Δεν μπορεί να μην υπάρχει μια εικόνα να ξεκουράζει τη ματιά σου από τις πρωινές συναντήσεις του πεζοδρομίου. Ψάξε να την βρεις. Εστω κι αν χρειαστεί να σηκώσεις το κεφάλι στα σύννεφα.

agrampelli said...

να ησυχάζεις την ψυχή σου είναι το χρέος σου.
Σε κοιτάζω στα μάτια.

Sisyfina said...

πώς να σωπάσω μέσα μου την ασπλαχνία του κόσμου;

mamma said...

@ vinumbonum

Έτσι φίλε μου (είδα πως έφυγες από το νησί :)


@ Giorgia

Δεν θα το πιστέψεις αλλά το πρωί στην Αθήνα υπάρχουν ελάχιστες εικόνες που δεν πονάνε.

Και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να προσπεράσει χωρίς να κοιτάξει. Είναι το μίνιμουμ που οφείλω στους συμπατριώτες/ανθρώπους μου που αργοπεθαίνουν στα πεζοδρόμια.

Πάλι καλά που το σπίτι είναι γεμάτο οικογενειακή γαλήνη και ευτυχία, διαφορετικά δεν θα άντεχα.


@ agrampelli

Με μισή καρδιά το κάνω. Για τα παιδιά μου βασικά το κάνω. Ησυχάζω όταν μπαίνω στο σπίτι αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω αυτούς που δεν έχουν σπίτι να μπουν. Κι αυτοί έχουν παιδιά. Κι αν ήμουν στη θέση τους;


@ Sisyfina

"Τα σταφύλια της οργής" μεταφέρονται στη ζωή μας. Όταν το διάβασα αυτό το βιβλίο συγκλονίστηκα. Και τώρα το ζω σελίδα σελίδα. Φίλοι απολύονται, ξενιτεύονται, χάνουν τα σπίτια τους. Άλλοι δίνουν τα παιδιά τους σε ορφανοτροφεία διότι δεν έχουν ούτε να τα ταίσουν. Ο κατάλογος μακρύς και δεν είμαστε παρά στην αρχή.

vinumbonum said...

Μπααα!!!Που τετοια τυχη,εδω ειμαι ακομη.Ελα βολτα.

mamma said...

@ vinumbonum

Πώς φαίνεται πως είσαι εργένης φίλε μου! Μακάρι να μπορούσα να έρθω μια βόλτα έστω και για λίγο.

(στο προφίλ γράφεις Γερμανία, δε φταίω εγώ για την λάθος υπόθεση :)

vinumbonum said...

Σωστα :)

Sidepap21 said...

Οργή και κατάρα ...
για τους αίτιους !!!
Θλίψη για τους αναξιοπαθούντες ...
κι αγωνία για το μέλλον που ετοιμάζουμε
στα πλάσματα που φέραμε σ' αυτό τον κόσμο !!!

mamma said...

@ vinumbonum

χα!


@ Sidepap21

Ακόμα σε ελεύθερη πτώση. Να δεις που θα κάνουμε μεγάλο ντόρο όταν φτάσουμε στον πάτο.

Sisyfina said...

τί έγινε σήμερα πώς πήγε το συσσίτιο;

mamma said...

@ Sisyfina

Το φαί τέλειο, μόνο που δεν τσακώθηκαν ποιός θα πάρει από το δικό μου. Κατά τα άλλα είμαι σε άσχημη κατάσταση, η εξαθλίωση με χτύπησε μπουνιά στο στομάχι. Δεν μπορώ να συνέλθω.

fotini said...

όσοι έχουμε έστω και ενα ζευγάρι παιδικά μάτια να μας περιμένουν σπίτι αντλούμε -απο που δεν γνωρίζω- μια αστείρευτη δύναμη

τόσο αδύναμα πλάσματα τα παιδιά μας φαινομενικά και όμως μας στηρίζουν απο την μέρα της γέννησης τους με ένα τρόπο μαγικό!

Anonymous said...

πόσο βαθιά το νιώθω αυτό