Monday, July 18, 2011

deadend

Ήταν κάποτε μια μπλόγγερ που της είχα μεγάλη αδυναμία. Όταν την είχα e-πρωτοσυναντήσει είχε για άβαταρ την Betty Boop, αυτό νομίζω λέει κάτι για τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε ποτέ αλλά έχουμε την αίσθηση πως αν συναντούσαμε θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι. Αυτή η κοπέλα έγραφε και με ακουμπούσε στην καρδιά.

Το τελευταίο της ποστ ήταν ένα τραγούδι που ανέβασε στις "Jul 12, 2010 4:31 PM". Και μετά σιωπή. Στο reader μου την μετέφερα στην κατηγορία idle και περίμενα με ελπίδα να ξαναγράψει κάτι.


Ήταν μια μπλόγγερ που της είχα μεγάλη αδυναμία.






Διαπιστώνω με λύπη πως όσοι θέλω να διαβάζω σιγά σιγά εξαφανίζονται... διαπιστώνω επίσης πως οι καινούργοι είναι από άλλη συνταγή -δεν μπορώ με τίποτα να συνηθίσω τις διαφημίσεις που βλέπω στα μπλογκς.


Άραγε οι τελευταίοι δεινόσαυροι γνώριζαν πως το είδος τους εξαφανίζεται;



8 comments:

agrampelli said...

μήπως τα ίδια δεν έκανες και εσύ;στο λέω με παράπονο & πολλή αγάπη...

mamma said...

@agrampelli

δεν το είχα σκεφτεί έτσι... πάντως αυτό που εννοώ είναι ότι σιγά σιγά σβήνει αυτή η ωραία παρέα που είχαμε φτιάξει από το 2007
xx

Τ-ρεξ ;)) said...

Με συγκίνησες...

Μετά από εκείνο το τραγούδι, ένα χρόνο πριν, έχασα διάφορα, κι ένα από αυτά ήταν το μπλογκ μου. Δεν ήθελα πια καμία σχέση μαζί του. Όπως κάτι που σε πονάει και δενθες να το βλέπεις. Η deadendmind που ήμουνα δεν υπάρχει πια. Την μετράω στις καλές και στις κακές απώλειες μαζί. Κακές γι’ αυτά που δεν γράφω και γι’ αυτά που δεν μου γράφουν πια άνθρωποι σαν κι εσένα, που δεν ήξερα, αλλά ήταν δικοί μου κατά μία έννοια. Που τους ήθελα στη ζωή μου.
Σε διαβάζω, αλλά δεν είναι το ίδιο. Και ξέρω τι εννοείς. Για την παρέα. Για τους δεινοσαύρους.

Είμαι καλά. Εδώ και ένα χρόνο αλλάζω.

Σε φιλώ πολύ καλή μου mamma. Αδυναμία αμοιβαία.. Συγκινήθηκα που με θυμήθηκες κι έγραψες για μένα.

Σ' ευχαριστώ.

mamma said...

@Τ-ρεξ ;))

"Είμαι καλά. Εδώ και ένα χρόνο αλλάζω."

:)

υγ. δεν σε θυμήθηκα για τον απλό λόγο πως ποτέ δεν σε ξέχασα. αποφάσισα να σου γράψω αυτό το ποστ διότι δεν είχα άλλον τρόπο να σου πω πως μου λείπεις και πως με πονάει να βλέπω ποστ-διαφημίσεις στο μπλογκ σου. σε έχω ακόμα στο reader μου παρόλο που θα έπρεπε να σε βγάλω μιας και δεν γράφεις πλέον εσύ αλλά να, είναι φορές που ξαναδιαβάζω τις αναρτήσεις σου και θυμάμαι τις παλιές καλές δεινοσαυρικές εποχές :))))
xxx

Side21 said...

Αν γνώριζαν ...
οι δεινόσαυροι το είδος
ζωής που θα επικρατούσε στο μέλλον ...
ίσως να έκαναν τα πάντα για την μη εξαφάνισή τους !!!
Δυστυχώς έτσι είναι mamma ...
η εξέλιξη δεν τραβάει πάντα μπροστά !!!
Φιλιά ...

Τυπος Νυχτερινος said...

Η αφεντιά μου που χώθηκε στο μπλόγκινγκ απ' το 2005, έφαγε την "ήττα" λίγο νωρίτερα.

Και ναι, η εξέλιξη δεν πάει πάντα μπροστά, αλλά κάτι μου λέει ότι όταν κατακαθίσει ο κουρνιαχτός θα έρθουν κι άλλες καλές, δεινοσαυρίσιες μέρες.

Τι να κάνω, είμαι μια απαισιόδοξη-κρυπτοαισιόδοξη μου φαίνεται.

island said...

Αυτή η "γενιά"-παρέα βλόγερ ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Τέλειωσε γιατί ίσως τελειώσαν οι λέξεις (κάτι που δεν πιστεύω ότι συμβαίνει πραγματικά), ίσως πέρασε η μόδα, ίσως ίσως ίσως... Όπως και να έχει θα μου μείνει αξέχαστη εκείνη η παρέα διότι έτσι βγήκα λίγο από το καβούκι μου, γνώρισα την γυναίκα μου, έκανα οικογένεια.

MenieK said...

ήταν η εποχή που της είχαμε μεγάλη αδυναμία, δημιουργούσε μια συνενοχή. Μετά ήρθε η κρίση, η επιβίωση, η ανασφάλεια και η ενδοσκόπηση έγινε εκ του περισσού.
Το φατσοβιβλίο προσφέρει τη δυνατότητα της εγγύτητας της αμεσότητας της συνδιαλλαγής, δημιουργεί μια συναπαντοχή.
Ο βασιλεύς απέθανε, ζήτω ο βασιλεύς (έστω και ένας βασιλεύς φαστ φούντ).