Thursday, November 17, 2011

το ψυγείο μισογεμάτο...

Βγαίνω από το μετρό με κατεύθυνση το κτίριο που δουλεύω. Μέχρι να φτάσω έχω ήδη γίνει ράκος. Τελικά ο μόνος λόγος που παίρνω το αυτοκίνητο τις μέρες που κυκλοφορώ είναι για να αποφύγω τις πρωϊνές συναντήσεις του πεζοδρομίου. Το μεσημέρι είναι πιό εύκολο, το πρωί όμως διαλύομαι, μάλλον επειδή είναι ακόμα πολύ ζεστές μέσα μου οι εικόνες των γιών μου στο κρεβάτι τους. Σκεπασμένοι με τα παπλώματά τους. Με το καλοριφέρ αναμμένο. Το ψυγείο μισογεμάτο. Ψωμί στην ψωμιέρα.

Thursday, September 29, 2011

πέθανε - X

[<--- προηγούμενο]

Έβγαλε τα τετράδια, τα είχε με την σειρά, ξεχώρισε το πρώτο, το φυλλομέτρησε μέχρι που βρήκε τις επίμαχες σελίδες. Ξάπλωσε στον καναπέ, άναψε το στριφτό, ήπιε μια γουλιά ούζο και βούτηξε στα γράμματά της.

Γύρισα σπίτι κατάκοπη ψυχικά και σωματικά. Σε βρήκα έξω να καπνίζεις και να πίνεις μπύρα. Τα πιάτα σύξυλα στο τραπέζι μαζί με ψίχουλα, λαδιές στο τραπεζομάντιλο. Δεν ήθελα να μιλήσουμε, δεν ήθελα επαφή, δεν ήθελα να είσαι εδώ. Ας πω μια καλησπέρα, επιβάλλεται. Ανοίγω μια στάλα τη μπαλκονόπορτα και πετάω ένα χαιρετισμό με σωστή δόση τρυφερότητας, κούρασης λόγω δουλειάς μαζί με ενδιαφέρον για σένα. Χαμογελάς. Τραβιέμαι μέσα πριν ανοίξουμε διάλογο «σου έλειψα μπέμπα; εγώ σε σκεφτόμουν συνέχεια». Μαζεύω το τραπέζι ενώ βυθίζω γερά τα παλούκια στο χώμα και προετοιμάζω τα όρια μου να σε κρατήσουν μακριά από τον ερεθισμένο μου εγκέφαλο. Πέρα, μακριά από τα παλούκια, υπάρχει η βεβαιότητα ενός δυνατού άσπρου προβολέα που με εκνευρίζει, παραπέμπει σε περίμετρο φυλακής.
Μπήκες μέσα χωρίς να σε καταλάβω. Επιστρατεύω το ύφος «απασχολημένη κι απόμακρη». Δεν αποθαρρύνεσαι. Δέχομαι σφιχτές αγκαλιές και τρυφερότητες. Είσαι καυλωμένος, τον τρίβεις πάνω μου με λαχτάρα. Κλείνω τα μάτια και λέω με χαλαρό ύφος
«Να τελειώσω τα πιάτα, ένα ντουζάκι και να’ ρθω;». Παίρνω παράταση είκοσι λεπτών το πολύ. Πλένω πρόσωπο, χέρια, δόντια. Κάνω ντουζ, αποτρίχωση, βάζω κρέμες, χτενίζομαι και χτυπάω δυνατά τα παλούκια στο χώμα. Κουβεντούλα στον καναπέ, σχεδόν αμέσως αγκαλιά και φιλί. Με φιλάς με αγάπη, θαυμασμό και έρωτα. Καυλώνω. Πάντα καυλώνω με το φιλί. Μόλις οι γλώσσες μας ακουμπήσουν θέλω να με γαμήσεις. Κλείνεις τη μεσόπορτα, χαμηλώνεις τα φώτα, φέρνεις τα προφυλακτικά. Μέχρι να τακτοποιήσεις τις λεπτομέρειες περιμένω στον καναπέ και στυλώνω το βλέμμα στον αγαπημένο μου πίνακα. Είναι η πόρτα που βγαίνω.

Ξαπλώνουμε αντικριστά, ιδρωμένοι. Έχω επιβάλλει αυτή τη στάση, την αντικριστή, είναι ό,τι περισσότερο αντέχω σε κοντινότητα μετά το σεξ. Είμαι χορτάτη, είσαι κι εσύ χορτάτος, ευχαριστημένος. Πιάνεις τις πατούσες μου και τις περιεργάζεσαι. Πόσο τις αγαπάς αυτές τις πατούσες. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω.
«Θυμάσαι τι σου είχα πει όταν για πρώτη φορά μου φίλησες τα πόδια;»
«Πως δεν σου άρεσαν ποτέ κι απορείς που εμένα μου αρέσουν.»
«Κάθε φορά που τα φιλάς μου θυμίζεις την κοπάνα στο Γυμνάσιο. Που είχαμε πάει παραλία και τα βύθιζα στην άμμο από ντροπή.» Η μόνη μου έννοια όση ώρα ήμουν ξυπόλυτη ήταν να μην φαίνονται τα δάχτυλά μου. Ακόμα και σήμερα αγοράζω κλειστά παπούτσια χειμώνα καλοκαίρι.
«Δεν θα σε καταλάβω ποτέ μπέμπα.»
Το ξέρω. Θα το ήθελα αλλά δεν πρόκειται.
Μου τρίβεις τα πέλματα. Αναστενάζω με ανακούφιση, το λατρεύω αυτό, μου παίρνει το βάρος της ορθοστασίας. Τιτιβίζω τα νέα του παιδιού που κάθε μέρα μου δίνει πεντακάθαρες στιγμές χαράς.

Έχω κάτσει αρκετά στον καναπέ, μπορώ πλέον να σηκωθώ.
«Τσιγάρο, πάω για τσιγάρο. Θα’ ρθεις;».
«Ναι μπέμπα». Πάντα η ίδια απάντηση.
«Πάω να φέρω μπύρες».
«Είσαι πανέμορφη».
Είσαι τυφλός αλλά έχω σταματήσει εδώ και χρόνια να ακυρώνω στις φιλοφρονήσεις σου. Έκρινα πως είχα γίνει κουραστική. Πίνω τη μπύρα αμίλητη, δε σκέφτομαι κάτι, το μόνο που εύχομαι είναι η σιωπή μου να μεταφραστεί σαν επικοινωνία χωρίς λόγια. Επικεντρώνομαι στην έκφραση του προσώπου μου, διώχνω την πίεση που βρήκα στο μέτωπο, δημιουργεί τη γκριμάτσα της περισυλλογής και θα με ρωτήσεις τι έχω. Πώς να σου εξηγήσω πως ΔΕΝ έχω, αυτό είναι το πρόβλημα, δεν έχω χώρο, δεν έχω χρόνο, πνίγομαι όταν περιμένεις από μένα… φτάνει, πάει να μου ξεφύγει. Ηρεμία και ζεν. Πάλι αυτοσαρκάζομαι. Μου αρέσει το χιούμορ μου, ακατανόητο αλλά who cares?, εμένα μου φαίνομαι πολύ αστεία. Ρουφάω τον καπνό. Κανονικά θα έπρεπε να μειώσω λίγο το σαρκασμό γιατί ξεχνιέμαι και μερικά τα λέω δυνατά αλλά είναι το μόνο που με διασκεδάζει. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη που έχω κάνει. Ο σκοπός της ζωής μου δεν είναι να γίνω ευτυχισμένη, επιτυχημένη, καλογαμημένη και ποιος ξέρει τι άλλο. Σκοπός μου είναι η διασκέδαση. Στιγμές και στιγμούλες με ειλικρινή απόλαυση. Απόλαυση γευστική, ακουστική, οπτική, επαφής και της όσφρησης φυσικά. Σε κανέναν δεν θα βρω αυτό που ψάχνω, μόνο σε όλους μπορώ να ελπίσω.
«Είσαι κυνική» μου λες συχνά. Δε φαντάζεσαι πόσο.

«Πότε φεύγεις;», θυμάμαι να σε ρωτήσω.
«Αύριο πρωί. Για Δανία. Θα γυρίσω Παρασκευή βράδυ.»
«Μάλιστα». Ωραία, μακρύ ταξίδι, ότι ακριβώς χρειαζόμουν «Πάμε για ύπνο; Να είσαι φρέσκος αύριο στο τιμόνι.»
«Νυστάζεις;»
«Όχι, για σένα το λέω, να ξεκουραστείς»
«Ας κάτσουμε λίγο ακόμα. Είναι τόσο όμορφη η νύχτα. Μου έλειψες μπέμπα.»
Πόσες φορές να αφήσω αναπάντητη αυτή την ερώτηση που δεν διατυπώνεις; Κάθε πόσες φορές επιβάλλεται να σε καθησυχάζω; Πότε το ψέμα είναι προτιμότερο; Δε μου έλειψες, όπως δε μου λείπει κανείς εκτός από το παιδί μου. Γιατί αισθάνομαι πάλι τόσο ένοχη; Έχω υποσχεθεί πως θα δίνω όσο μπορώ.
«Κι εμένα μου έλειψες», κι ας μην.



Monday, September 26, 2011

πέθανε - IX

"Έτσι, έτσι". Σήκωσε το ποτήρι με το ούζο, ήπιε μια γουλιά κι ένα μισολιωμένο παγάκι το στριφογύρισε στο στόμα... το κατάπιε. Η γλώσσα του πέρασε από το δόντι με το χαλασμένο σφράγισμα. Τα μάγουλα έκαναν κινήσεις και γκριμάτσες που έκανε εκείνη. Είχαν περάσει μήνες από τη μέρα που τη χώρισε με εκείνο το στεγνό ραβασάκι.
Έτσι, έτσι, ξανασκέφτηκε. Πλάκα πλάκα, το ούζο είναι μεγάλο παράθυρο. Εσωτερικό παράθυρο. Ή πόρτα. Όχι πόρτα, θα αρχίσουν να βγαίνουν τα φαντάσματα και οι σκελετοί και δεν μπορούσε να παλέψει ο δύσμοιρος.
Είσαι όμως μεγάλη καργιόλα. Ούτε μιαν απάντηση, ούτε ένα τηλέφωνο. Τόσο εύκολα λοιπόν με ξεπέρασες. Και τολμούσες να λες πως είμαι η ΜΕΓΑΛΗ σου αγάπη. Αει σιχτίρ.

Το ούζο έκανε το κεφάλι του να φεύγει ελαφρά από την κατακόρυφη ευθεία των κεφαλιών και τα μάτια του έκλειναν και άνοιγαν με ένα χαζό τικ. Και αυτή εκεί... κρυμένη στου ούζου τις αναθυμιάσεις. Αποφάσισε να την αγνοήσει και να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Σηκώθηκε με τα μάτια να χάνουν την οριζοντίωση και το κορμί να κολυμπάει, το πάνω μισό στις αναθυμιάσεις και το κάτω μισό εντελώς αλλού. Είπε μέσα του "γαμήσου" τρεις τέσσερις φορές σαν ξόρκι και κατάφερε να φτάσει στη βιβλιοθήκη. Σήκωσε τα χέρια και έπιασα το box.

"Α, ρε μάνα, ακόμα μια φορά σε σένα γυρνάω να με σώσεις. Χάνομαι μάνα, δεν πατώνω πουθενά και φοβάμαι. Σχεδόν χαίρομαι που πέθανες και δεν πρόλαβες να δεις τα χάλια μας."

Κατέβασε το box. Απόψε θα διάβαζε. Το ούζο τον είχε κάνει γενναίο, η απελπισία τον είχε κάνει ριψοκίνδυνο. Άλλωστε με τόσο ΔΝΤ τι να του πει και η συγχωρεμένη που θα τον ταράξει περισσότερο;

[επόμενο--->]


Tuesday, September 13, 2011

χύτρα ταχύτητας

Μέχρι την Κυριακή έλεγα και το πίστευα "όπως όλοι έτσι κι εμείς". Εύρισκα στ' αλήθεια παρηγοριά στο γεγονός πως τα δύσκολα δεν είναι μόνο για μένα και την οικογένειά μου και με ησύχαζε ότι δεν θα βιώσω τον κοινωνικό αποκλεισμό, δεν θα αισθανθώ ο φτωχός συγγενής. Έλεγα και το πίστευα πως απλά θα μάθουμε να ζούμε με λιγότερα. Άλλωστε μπορεί να ξοδεύαμε όσα μας επέτρεπε το πάλαι ποτέ χοντρό πορτοφόλι μας αλλά δεν το κάναμε από ανάγκη να οριοθετηθούμε, το κάναμε μπορώ να πω από ανεμελιά και πίστευα πως θα μας είναι εύκολο να κόψουμε τα περιττά. Στην τελική δεν είναι κακό να τρως κρέας δύο φορές το μήνα, το φτηνό κρασί αν το πιείς μέσα σε δυό μέρες δεν προλαβαίνει να γίνει εντελώς ξύδι, δύο ζευγάρια παπούτσια είναι υπεραρκετά και με δύο τζιν παντελόνια περνάς 10 χρόνια αν τα μπαλώσεις.

Την υγειά μας να έχουμε και θα τα καταφέρουμε.

Και έρχεται η Κυριακή με τα νέα μέτρα, αν και τα γομάρια που μας ξεπουλάνε υποστηρίζουν πως δεν είναι νέα μέτρα, η απίστευτη δήλωση για "έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια", η Δευτέρα με τα ραβασάκια της εφορίας, το χαρτί μισθοδοσίας με το αναδρομικό 2% από 1η 1ου του 11, η πρώτη μέρα στο σχολείο χωρίς βιβλία, το ολοήμερο με τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς που επειδή πληρώνονται ψίχουλα μετατρέπουν το ολοήμερο από σχολείο σε σταθμό φύλαξης παρκαρισμένων παιδιών και εκεί σταμάτησα. Έκατσα κάτω και δεν βρίσκω δύναμη να το πάω παρακάτω. Δεν διακρίνω κάπου την ελπίδα να μου γνέφει... βλέπω ένα λαό να βιάζεται και δεν ξέρω αν υπάρχουν τρόποι αντίδρασης, δεν ξέρω ποιός μου λέει την αλήθεια, δεν ξέρω αν έξω από το ευρώ έχει περισσόερο κρύο και φτώχεια, δεν ξέρω αν συννενώ σε ένα έγκλημα ή αν βοηθώ τη χώρα να ανακάμψει. Δεν ξέρω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι θυμωμένη και θέλω να... θέλω να... δεν ξέρω τι θέλω.

Ίσως το μόνο που πραγματικά θα με κάνει να νοιώσω καλύτερα είναι να μπορούσα να τους κάνω ακριβώς τα ίδια. Να τους κόβω λίγο λίγο τα περιττά μέχρι να μείνουν μόνο τα απαραίτητα. Μετά να αρχίσω να τους κόβω κι αυτά. Μέχρι να μάθουν να ζουν με τα ελάχιστα. Μετά να τους κόψω κι αυτά. Κι όταν μάθουν να ζουν σε ένα σπίτι με κομμένο το ρεύμα, χωρίς νερό και θέρμανση τότε να τους πάρει το σπίτι η τράπεζα και να τους δώσω ένα χαρτόκουτο και μια θέση στο πεζοδρόμιο της Σατωβριάνδου.

Όμως δεν μπορώ να το κάνω και ο θυμός με εξοντώνει. Θέλω να βρίσω, να δείρω, να τους γαμήσω αλλά δεν μπορώ. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω πρόσωπα που θυμίζουν χύτρες ταχύτητας με μπλοκαρισμένη τη βαλβιδα ασφαλείας. Έχω αρχίσει να εύχομαι να εκραγούμε όλοι μαζί μήπως και αλλάξει κάτι.




Friday, September 9, 2011

τώρα θα μου πεις "σιγά το πράγμα". κι όμως, είναι σημαντικό για μένα. λέμε στις παρέες όλα αυτά τα κουλτουρέ, τα "κομ ιλ φο" μη ξεχνάς τις ρίζες σου, μην γίνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι... όταν όμως γίνεσαι αυτός που είσαι, όταν ακουμπάς τις ρίζες σου τότε αρχίζουν τα "μην το κάνεις αυτό με εκθέτεις", "αυτό που κάνεις δεν αρμόζει σε αυτό που θες να είσαι" κι άλλα τέτοια τρις βλαμμένα και ματαιόδοξα.

δείξου αυτός που είσαι και κάνε αυτό που νοιώθεις. όποιος είναι ισορροπημένος και αυθεντικός θα δει την ομορφιά σου όπως κι αν την ντύσεις.


Monday, August 22, 2011

αλλαγή πισί, αναγκαστική μεταφορά αρχείων. κοιτάω φωτογραφίες... όμορφα τακτοποιημένες σε φακέλους με ημερομηνία και αφορμή ή τόπο. ανοίγω το έντεκα. βλέπω το φάκελο "20110222-Επιστροφή παππού από νοσοκομείο". πέρασαν κιόλας έξι μήνες. ψάχνω το φάκελο με τις φωτογραφίες από τότε που τρυπώσαμε κρυφά στο νοσοκομείο για να δεις το μωρό και το Παύλο. πουθενά. ψάχνω τις άλλες από την τελευταία φορά που ήρθες σπίτι. ούτε αυτές μπορώ να βρω. μάλλον θες να σε θυμάμαι όπως ήσουν πριν αρρωστήσεις.

δεν έρχομαι συχνά στο νεκροταφείο. δεν μπορώ να βλέπω τη μαμά να κλαίει καθώς σκουπίζει τη φωτογραφία σου. θα μπορούσα φυσικά να έρθω μόνη μου αλλά τότε θα είναι σα να συμφωνώ μαζί σου πως πέθανες.

Monday, July 18, 2011

deadend

Ήταν κάποτε μια μπλόγγερ που της είχα μεγάλη αδυναμία. Όταν την είχα e-πρωτοσυναντήσει είχε για άβαταρ την Betty Boop, αυτό νομίζω λέει κάτι για τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε ποτέ αλλά έχουμε την αίσθηση πως αν συναντούσαμε θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι. Αυτή η κοπέλα έγραφε και με ακουμπούσε στην καρδιά.

Το τελευταίο της ποστ ήταν ένα τραγούδι που ανέβασε στις "Jul 12, 2010 4:31 PM". Και μετά σιωπή. Στο reader μου την μετέφερα στην κατηγορία idle και περίμενα με ελπίδα να ξαναγράψει κάτι.


Ήταν μια μπλόγγερ που της είχα μεγάλη αδυναμία.






Διαπιστώνω με λύπη πως όσοι θέλω να διαβάζω σιγά σιγά εξαφανίζονται... διαπιστώνω επίσης πως οι καινούργοι είναι από άλλη συνταγή -δεν μπορώ με τίποτα να συνηθίσω τις διαφημίσεις που βλέπω στα μπλογκς.


Άραγε οι τελευταίοι δεινόσαυροι γνώριζαν πως το είδος τους εξαφανίζεται;



Tuesday, June 7, 2011

μάνα πού πας;


Σε αυτή τη μαύρη εποχή της κρίσης
που η πτώση έχει γίνει ελεύθερη
και η πραγματικότητα μάς πονάει
το μυαλό την τσέπη και την ψυχή

μόνο η φαντασία θα μας σώσει.

Τραγουδάω λοιπόν δυνατά
το τραγούδι των 7 νάνων
κι ελπίζω, στην ερώτηση του γιού μου,
να μην χρειαστεί να απαντήσω

"Γιέ μου, θα πάω στα καράβια".




υγ. αφιερωμένο σε έναν πολύ καλό φίλο που μου φτιάχνει πάντα το κέφι!

Wednesday, May 25, 2011

θα παρκάρω το μωρό σπίτι...


... και τον Παύλο στη μάνα μου,


θα φορέσω ίσια παπούτσια και τζιν παλιό,

θα πιάσω αγκαζέ το ξανθό αγόρι που λατρεύω,

και με την ελπίδα ότι πολιτικοί και συνδικαλιστές
θα μας κάνουν τη χάρη και ΔΕΝ θα εμφανιστούν
να καπελώσουν τα πάντα όπως πάντα,

ΘΑ ΠΑΩ.

Στο Σύνταγμα. Στις έξι.




Όχι πως ελπίζω σε κάτι.

Αλλά αν, λέω αν,
γίνει το θαύμα
θέλω να είμαι εκεί.








υγ. καλού κακού ας πάρω και το εισπνεόμενο για το άσθμα




Tuesday, May 24, 2011

ξυπνάτε ρεεεεεεεεεε!



update 25/5/2011 ώρα 15:30

Εντάξει, δεν παίζει αυτό. Μόλις έμαθα πως κυκλοφορεί φήμη (δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή απλά κάποιος το πέταξε και οι υπόλοιποι το αναπαρήγαγαν) πως οι Ισπανοί χλεύασαν την "απάθεια" μας με το σύνθημα "κάντε ησυχία να μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες".

Τέτοια σύμπτωση καταντάει ύποπτη. Ρε λες να με διαβάζουν τα Ισπανά;











Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός
Κι ήταν ο Κύριος κι Αυτός καλός μαζί μου
Και δεν κατάντησα πρόσφυγα ναυαγός
Να παίζω στα χαμένα κάθε μέρα τη ζωή μου

Καλά που βγήκα φρόνιμος, υπάκουος, σκυφτός
Κι έχω οικογένεια θρησκεία και πατρίδα
Και δεν κατάντησα ρεμάλι νηστικός
Να κλαίω σαν ποντικάκι απελπισμένο στην παγίδα

Tuesday, April 5, 2011

σκέφτομαι τη ζωή μου πριν. έκανα την επανάστασή μου, έγραψα στα παλιά μου παπούτσια τις συμβάσεις, άρπαξα μερικές σφαλιάρες, έριξα άλλες τόσες, γλέντησα το μερίδιό μου. μερικές φορές νομίζω πως ήταν μεγαλύτερο το μερίδιό μου από όσο μου έπρεπε, μερικές φορές πάλι όχι.
μετά μου έριξαν μπουνιές στα μούτρα, τσαλακώθηκα... εσύ εκεί. η ρίζα μου η βαθιά, η δύναμή μου.
και τώρα με κοιτάς και περιμένεις από μένα, από μας, να σε βοηθήσουμε. θέλω αλλά δεν μπορώ. έκανα ό,τι μπορούσα αλλά δεν ήταν αρκετό. συγχώρεσέ με.



Wednesday, March 23, 2011

Καιρός δύσκολος. Χάνω. Γενικά και από παντού. Χάνω ενέργεια, χάνω φίλους, χάνω συνήθειες όμορφες, χάνω...

Και αμέσως σκέφτομαι πως τουλάχιστον εμείς οι τέσσερις είμαστε καλά. Για πόσο ακόμα δεν ξέρω αλλά έχω αποφασίσει αυτό το τριήμερο να είμαστε καλά.

Κι ούτε που θα ψάξω να βρω τι είναι αυτό το γαμημένο σύνδρομο του Ζιλμπέρ.

(θέλω να σταματήσω, να κατέβουν όλοι, να πάω κάπου που να μην υπάρχουν τηλέφωνα, να κοιμηθώ ένα βράδυ μέχρι το πρωί χωρίς να σηκωθώ ούτε μιά φορά, θέλω να γίνει καλά ο μπαμπάς μου, θέλω τη ζωή μου πίσω)

Tuesday, February 8, 2011

η εξουσία του φόβου



Ένας φίλος έγραψε αυτό
και θυμήθηκα πως για το φόβο
είχα γράψει από το 2008.


Τετάρτη, 17 Σεπτεμβρίου 2008

Φοβάμαι.

Τι φοβάσαι αγόρι μου;

Το φάντασμα.

Δεν υπάρχουν φαντάσματα Παύλο.

Υπάρχουν.

Άκου να σου πω αγάπη μου, ο φόβος είναι πολύ ισχυρό όπλο. Όποιος μπορεί να σε κάνει να φοβάσαι σε έχει υποχείριο.

(ενεός)

Όταν φοβάσαι δεν είσαι ελεύθερος να κάνεις αυτά που θέλεις. Κάνεις αυτά που σου υπαγορεύει ο φόβος σου.

(το αυτό)

Μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε φοβίσει.

Εγώ φοβάμαι το φάντασμα.

Κι εγώ φοβάμαι. Όχι το φάντασμα γιατί δεν υπάρχει. Αλλά υπάρχουν καταστάσεις που με φοβίζουν κι εμένα.

Τι φοβάσαι μαμά;

Φοβάμαι μήπως χάσω τη δουλειά μου και δεν έχω λεφτά να πάρω φαγητό να φάμε.

Ααα.



Thursday, January 13, 2011

Θα 'ρθει και ο καιρός για δάκρυα. Τώρα είναι η ώρα της μάχης. Σχεδόν πέντε μήνες μέσα. Ακόμα σε απλασία από την 4η ΧΘ. Πώς αντέχεις με όλα αυτά τα δηλητήρια που σου ρίχνουν μέσα σου;

Σήμερα ένας μικρός πυρετάκος που επιμένει με έχει κάνει ράκος. Ο γιατρός σου λέει πως δεν είναι τίποτα. Εσύ φυσικά ανησυχείς. Και η μαμά ταράζεται. Κι εγώ κουρελιάζομαι, αφού δεν με βλέπεις δεν χρειάζεται να κάνω τον καραγκιόζη. Γαμημένε πυρετέ. Γαμημένη αρρώστια.

Το απόγευμα πήγα τον Παύλο να αγοράσουμε παιχνίδια. Στην επιστροφή είχα φορέσει το μπλουτούθ και τα λέγαμε με τη μαμά. Δεν ήταν μέσα στο δωμάτιο και είχε ρίξει τη μάσκα. Μιλάγαμε, ο Παύλος στο πίσω κάθισμα είχε κοιμηθεί κι εγώ χάθηκα μέσα στη γειτονιά μου και δεν ήξερα πως να βγω στο δρόμο για το σπίτι.

Σκέφτομαι πόσο πιό δύσκολο θα μου ήταν αν δεν είχα τα παιδιά.

Κι άλλες φορές πόσο δύσκολο μου είναι ακριβώς επειδή δεν πρέπει να στεναχωριέμαι μην κοπεί το γάλα, μην καταλάβει ο μεγάλος μου και στεναχωρηθεί, μην, μην, μην.

Μετά λέω δόξα το Θεό που κρατιέται η σειρά, οι μεγάλοι μπροστά είναι το σωστό.

Και μετά σκέφτομαι όλα όσα είσαι για μένα και θέλω να κλαίω. Αχ, ρε μπαμπά.


Tuesday, January 11, 2011

11-1-11

Επειδή τόσους άσους μαζεμένους δύσκολα θα ξαναβρώ,
καλή χρονιά σε όλους μας!




Και όπως σχολίασε κάποια στο youtube
"freddie costume makes lady gaga look like a taxman".