Saturday, December 11, 2010

νιάρ λέμε, νιάρ!

Ετοιμαζόμαστε να πάμε οικογενειακή επίσκεψη στους Κατασκόπους. Εγώ ντύνω το βρέφος και το στεφάνι μου βάζει τα απαραίτητα στην τσάντα.


Κάλτσες έβαλες;

Έβαλα.

Πάνες;

Μίλα μου πιό γλυκά.

Πάνες, νιάου, έβαλες; Ζιπουνάκι, νιάαααρρρρρρρ;

Έτσι μπράβο.

Αφού ξέρεις πως δεν τα μπορώ αυτά..

Ναι αλλά γίνεσαι σαν τη διευθύντρια.

Ε, όχι κι έτσι!

Αφού το ξέρω πως είσαι γλυκιά.

Σπανίως.

Είσαι, το ξέρω. Σε έχω δει.

Ε και λοιπόν; θα μου το χτυπάς μια ζωή;